دوباره به آفتاب سلامی دوباره دادم!
سلام می کنم به باد،
به بادبادک و بوسه،
به سکوت و سوال
و به گلدانی،
که خوابِ گلِ همیشه بهار میبیند!
سلام می کنم به چراغ،
به «چرا» های کودکی،
به چالهای مهربان گونه تو!
سلام می کنم به پائیز پسینِ پروانه،
به مسیرِ مدرسه
به بالشِ نمناک،
به نامه های نرسیده!
سلام می کنم به تصویرِ زنی نی زن،
به نی زنی تنها،
به آفتاب و آرزوی آمدنت!
سلام می کنم به کوچه، به کلمه،
به چلچله های بی چهچه،
به همین سَر به هوایی ساده!
سلام می کنم به بی صبری،
به بغض، به باران،
به بیمِ باز نیامدنِ نگاهِ تو ...
باورکن من به یک پاسخ کوتاه،
به یک سلام سَرسَری راضیم!
آخر چرا سکوت کرده ای؟!!
قول می دهم !
به نقطه‌ای نامعلوم که خیره می شوی،
تمامِ ستاره های آسمان
برسرم شهاب می شوند!
بیا لحظه ای به طعمِ شیرِ مادرانمان بیندیشیم!
به سَر به راهی سایه های همسایه!
به کوچ کبوتر،
به فشفشه های خاموش،
به وَنگ ونگِ نخست و بَنگ بنگِ آخرین...
هر دو سوی چوبِ زندگی خیسِ گریه است!
فرقی میان زادنِ نوزاد و پاره کردنِ پیله و رسیدن سیبها نیست!
کَسی صدای پروانه ها را نمی شنود،
وقتی با سوزنِ تَه گِرد
به صلیبشان می کشند!
کسی گریه درخت را
به وقتِ چیدنِ سیبهایش نمی بیند!
ولی یک روز،
یک روزِ خدا
چشمها بیدار و گوشها شنوا می شوند،
هیچ دستی برای شکار پروانه ها تور نمی بافد،
سیبهای رسیده از درخت می افتند
و تو دیگر،
به آن نقطه تارِ نامعلوم،
خیره نمی شوی!
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل لینک هوشمند 
نویسنده: 
